465

representación da "menorah" no Arco de Tito

Hermenericus e Basiliscus, cónsules.

agosto, 15 (novembro, 14): morre Libius Severus por causas naturais (Sidonio e Paulus Diaconus) ou envelenado por Ricimer (Casiodoro).

Gaiserico volve a propor a Olybrius como candidato. Inícianse negociacións pero ninguén é nomeado. León I é emperador único.

batalla de Wippedesfleot: os saxóns baixo Hengest e Aesc son derrotados polos britanos onde Ebbsfleet (Kent). Durante a batalla morren doce xefes galeses.

durante un ataque esciro Valamiro é derrubado do cabalo e morto. Teodemiro sucédeo como xefe ostrogodo.

Syagrius xa non recoñece a autoridade imperial; o seu territorio muda independente, último reduto “romano” en Gallia.

Marcelino consegue expulsar os vándalos de Sicilia.

setembro: lume en Constantinopla.

morre Nepociano: ignoramos as causas.

concilio de Vannes (Bretaña): (ata 888) a reiteración das mesmas sancións nos canons conciliares galos indican que o contacto entre xudeus e cristiáns era estreito: hai matrimonios mixtos, os xudeus posúen servos cristiáns, e os cregos comparten comidas con eles.

froito desa convivencia en Gallia é o uso frecuente dos símbolos xudeus máis representativos (a menorah, por exemplo), inda que moitas veces están privados do seu significado relixioso orixinal. Sidonio Apolinar describe o castelo do nobre aquitano Pontius Leontius no que hai un panel pintado coa historia da orixe dos xudeus circuncisos que, en opinión de Sidonio, “brilla para a eternidade”. Para el e o seu entorno os xudeus son parte do Imperio e, a súa historia, un episodio máis.

Qian Fei Di, logo Ming Di, chega a soberano da dinastía Liu Song, logo do asasinato do seu sobriño.

novembro, 19: Hilario convoca un sínodo en Roma (María Maggiore).

Pedro de Antioquía (ou Pedro Fullo ou o Fiandeiro) convértese en patriarca.

incursión dos hunos de Hormidac repelida polo magister militum Anthemius, que os derrota ao sur do Danubio en Dacia, provincia romana.

Hydacio empeñara a súa vida en manter os estándares romanos de orden e ortodoxia relixiosa no que para el xa tiña mudado nunha fronteira salvaxe. Sente que fracasou a mans de bárbaros e heréticos: os numerosos problemas, lembrando a unidade e concordia da súa xuventude, fan que idealice aquelas figuras do pasado xa case remoto que representaban a autoridade efectiva e lexítima: os días de Teodosio I, e apreciando tamén personaxes máis recentes coma Aetius, Maioriano ou Aegidius, que, para el, non só defenden o imperio senón que tamén cumpren a vontade de Deus na terra.

tanto Hydacio coma o “cronista galo de 452” aprecian que a forza militar estea nas mans axeitadas: para eles Roma é ortodoxia e os bárbaros herexía ou incredulidade. Tanto para un coma para outro a situación é altamente crítica. Neste particular, teñen unha actitude semellante á de autores bizantinos posteriores.