416

representación romántica de Wallia

consulado de Teodosio II e Palladius.

Avitus (morto en 440), presbítero de Bracara coma Orosio, escribe unha carta (dirixida ao bispo Balconio) para a súa congregación en Hispania. Conta que lles envía po e osos das reliquias recentemente descubertas, adquiridos secretamente dun presbítero local que as desenterrara. Acompaña ambas cousas coa súa tradución ao latín da narración de primeira man deste descubrimento ditada en grego (epistula luciani, que sobrevive como a única testemuña contemporánea do achádego). Avitus desexa que Estevo estea a carón do bispo e a xente de Bracara como “axuda e patrón” nos difíciles tempos da ocupación bárbara.

Avitus sería o primeiro hispano tradutor do que temos noticia certa e nome coñecido. Levaba anos fóra da casa: non tiña experiencia de primeira man da presenza bárbara en Hispania, os sufrimentos dos seus paisanos dos que fala son máis imaxinación súa que lembranzas. Tivo certo papel nas controversias do ano anterior ao reunir certas condicións: un occidental con coñecementos de grego, fixo de diplomático, tradutor e intérprete. Estaba en xogo un punto de vista latino no medio dunha igrexa gregofalante, e a diferenza lingüística empezaba a ser importante.

porén, a Bracara non chegaron nin Orosio nin o seu encargo. Orosio emprende viaxe a inicios de ano cara Africa e Agostiño, portando as novas do proceso a favor de Pelaxio. Logo tería embarcado para Hispania, pero durante unha parada en Menorca non puido continuar viaxe; a ruta debía estar cortada pola presenza bárbara.

o bispo Severus no seu conmonitorium (escrito entre 404 e 438) fala de dúas cidades en Menorca: Mago (Mahón) e Iamona (Ciudadela). Na segunda non había comunidade xudía (non eran moi ben recibidos) pero na primeira si. Theodorus era o pater partum da sinagoga, defensor civitatis e patrón da cidade. Gozaba de grande autoridade tanto entre xudeus coma cristiáns, era extremadamente rico e tiña tamén propiedades en Mallorca. Había outras personalidades significativas na comunidade xudía: Caecilianus, defensor civitatis e pater. Florinus, pater senior. Hectorius, de rango senatorial, que fora comes. Innocentius, irmán de Theodorus, dono de escravos e con amplos coñecementos culturais greco-latinos. A convivencia en Menorca entre cristiáns e xudíos era boa. A chegada de Orosio e as reliquias alteraríaa irremisiblemente.

incapaz de continuar viaxe Orosio volveu a Africa, deixando á comunidade cristián de Menorca as reliquias. Foron depositadas na igrexa de Mago. O padroado do santo empregárono contra a poboación xudía local que foi perseguida e a súa sinagoga foi destruída (construíuse unha igrexa no lugar); houbo unha conversión masiva: Theodorus, e o seu sobriño Galileus, entre outros moitos.

a datación dos acontecementos é imprecisa (neste ano ou ata 418). E estas persecucións e conversións forzadas son precedente das que tiveron lugar en Hispania baixo monarcas godos.

marzo, 1: edicto de Honorio onde se perdoan os delitos cometidos por cidadáns a causa da ameaza dos bárbaros.

o pelaxiano Xulián convértese en bispo de Eclanum (Campania).

Constancio negocia un tratado con Wallia por mediación de Euplutius. Os godos tiñan necesidade premente de provisións (provocada polo bloqueo ordenado polo xeral iliro). Gala Placidia é liberada despois de recibir 600.000 modii de trigo para o seu substento. Attalus fuxe pero é capturado por Constancio. É trasladado a Ravenna, torturado, humillado polas rúas de Roma nun triunfo conmemorando a Honorio e logo exiliado de por vida ás Lipari.

xuño 28 – xullo, 6: xogos en Constantinopla celebrando a caída de Attalus.

é moi cuestionable que o groso do continxente godo deixara Barcino e Tarraconensis; probablemente a tentativa de cruzar a Africa dende Gades sexa unha lenda sen fundamento. Evidentemente tentaron conseguir alimentos por si mesmos e igual houbo algún continxente que tentou a travesía pero o seu fracaso decidiría a Wallia a abandonar plans neste sentido. Tamén pesaría o precedente de Alarico, que tentara pasar a Sicilia.

a residencia de Ataúlfo e Wallia en Barcino confirma que Tarraconensis estivera anteriormente libre de presenza xermana. E a ocupación desta cidade debeu ser pacífica. Tampouco hai evidencia anterior de conflito entre os propios bárbaros entre si. A situación era abondosa como para asimilar a presenza de todos. As evidencias testemuñan que había comercio pacífico entre eles. A carencia goda era artificialmente creada pola autoridade imperial. Os vándalos aproveitáronse tamén ao pedir un prezo esaxerado aos godos xa que pedían un solidus por cada medida de trigo. Isto confirma que había boas colleitas e paz, por tanto. Isto antes de que Constancio logrou o seu tratado cos godos.

Wallia inicia campañas contra os vándalos silingos dirixidos por Fredebal en Baetica e case os extermina totalmente. Tamén loita contra os alanos baixo Addac, que morre loitando en Lusitania, reducindo tanto o seu número que os que sobreviven refúxianse con Gunderico, que comanda aos vándalos asdingos; este acepta a antiga dignidade do alano Respendial. Inda que algúns deben ter permanecido en Hispania, a maioría foi a Africa cos vándalos en 429. Posteriormente os reis vándalos nomeáronse rex wandalorum et alanorum.

é imposible determinar a secuencia ou localización destas loitas. De Hydacio pódese decidir que os alanos foron os primeiros obxectivos da ofensiva goda posto que eran máis poderosos que os vándalos ou os suevos e sería lóxico que quixeran lidar con eles primeiro. Porén, Hydacio consigna a derrota dos silingos en primeiro lugar.

último dos tres edictos publicados (o primeiro en 397) que Honorio publica referidos á prohibición de levar pantalóns, pelo longo e abrigos de pel ao estilo bárbaro dentro da cidade de Roma. A redacción do 416, especialmente, da a entender que esta moda era un furor entre a xente e que os edictos anteriores foran desatendidos.

Hypatio (chamado “a espada de Deus”) extermina os últimos pagáns de Bithynia.

decembro, 7: en Constantinopla son despedidos todos os oficiais do exército, empregados públicos e xuíces que non sexan cristiáns.

o Libro dos Reis (Xava) rexistra a erupción do Krakatoa.

Rutilius Claudius Namatianus inicia o ser viaxe dende Roma a Gallia, que será reflectido en de reditu suo.