Hipatia, por Rafael |
marzo: unha turba de monxes nitrios instigada por Cirilo ataca con pedras e mata a Hipatia, pervivencia dunha vigorosa
tradición filosófica e científica pagán. Seica foi descuartizada con ostraca e os seus restos exhibidos polas
rúas para ser finalmente queimados xunto cos seus libros no Cynaron.
marzo, 18: desbórdase o río Daysan e arrasa Edessa
(Mesopotamia).
xuño: un sínodo baixo o bispo Xoán, e no que intervén Orosio,
discute as teses orixenistas e priscilianistas. Orosio expón as conclusións
establecidas en Carthago anos antes, entre elas os ataques de Agostiño contra Prisciliano. Orosio cometeu o erro de facer a súa exposición en
latín, co que moitos orientais (que xa usaban o grego coma lingua litúrxica) non
entenderon as súas argumentacións.
durante a súa estancia en Palestina Orosio traballa no seu liber
apologeticus de arbitril libertate, un ataque continuo contra Pelaxio,
mantendo unha postura idéntica á de Agostiño en todos os aspectos.
xullo/ agosto: Ataúlfo
é asasinado en Barcino. Hai dúas
lendas sobre o caso: 1, Dubius,
soldado godo, vingou o asasinato do seu propio señor a mans de Ataúlfo; 2, Everwulf matou a Ataúlfo porque este se
burlaba repetidamente da súa curta estatura. As novas chegan a Constantinopla o
24 de setembro.
Sixerico reina durante sete días antes de ser tamén asasinado; é sucedido
por Wallia, que leva a cabo unha
purga de posibles competidores. Ao parecer tenta cruzar a Africa, pero fracasa (finais de outono).
Agostiño publica de natura
et gratia. Pelaxio publica de libero
arbitrio. Baquiario, presbítero
de Braga, publica de fide, onde se
retracta do seu priscilianismo.
Johannes Cassianus (360-435), bo coñecedor
dos núcleos monásticos de Exipto, establécese en Massilia e funda por alí dous mosteiros, un para homes (abadía de
san Vitor) e outro para mulleres (Saint-Sauveur).
Kamaragupta I inicia un longo reinado en India
(imperio Gupta).
os continxentes hunos que anteriormente penetraran polo
Danubio atacan agora o imperio Persa, como testemuñan os restos arqueolóxicos
(orfebrería e moedas).
agosto, 30: novas persecucións contra os sacerdotes
paganos en Africa, moitos
crucificados ou queimados vivos.
Teodosio II depón ao último patriarca xudeo, Galamiel VI.
Arelate consolida a súa posición coma capital dos territorios
que todavía controla Ravenna en Gallia.
outubro, 10: consagración e inauguración da nova igrexa
de Santa Sofía en Constantinopla.
restablécense negociacións entre os godos e Ravenna.
decembro, 15:
sínodo de Dióspolis: nova intervención de Orosio: cando tocou o tema de Pelaxio, a maioría dos presentes
exclamou: “e quen é ese Agostiño para min?”. Todo o que logrou Orosio da súa
visita a Xerusalem foi o consentimento do patriarca oriental para establecer
contactos máis estreitos con Inocencio I
por carta ou con representantes permanentes.
mentres se están
examinando as teses de Pelaxio anúnciase (Lucianus,
presbítero de Caphar-gamala) o achádego da tumba do mártir Estevo, e a de dous rabinos convertidos, Nicodemus e Galamiel.
a tradición di
que cando se abriu a tumba de Estevo o aire encheuse dunha fragancia que,
segundo Lucianus, fixo pensar a xente “que estaban no paraíso”. O presbítero
afirma que sandaron 73 doentes antes de transferir o corpo á enorme basílica no
monte Sion, onde foi depositado o 26 de decembro. Uns fragmentos dos restos
mortais do santo quedaron en poder de Lucianus, algúns dos cales adquiriunos Avitus, orixinario de Bracara, que os depositou nas mans de
Orosio, xunto con cartas destinadas á súa cidade natal.
tense sinalado a
oportuna coincidencia da aparición do corpo do mártir Estevo no día que se lle
rendían honores. O contexto das disputas teolóxicas promovido polo bispo Xoán
tamén é sinalable. O tema de Pelaxio fora suscitado polos seus contrarios e coa
“inventio” esta oposición diluiuse. Os bispos acordaron que as teses de Pelaxio
non contraviñan a fe. É dubidoso que as dúas cousas non tiveran relación. O
resultado final é que o bispo e o seu protexido Pelaxio resultaron reforzados
pola adquisición das reliquias do famoso mártir.
durante a súa
estancia en Roma Pelaxio estivera protexido polo círculo aristocrático
comandado por Melania a Vella, que
recibira anteriormente a Palladius
na súa misión occidental na busca de apoios para Xoán Crisóstomo. Estaría tamén en contacto con Rufinus e non sorprende que en Xerusalem se asegurara a protección
do bispo Xoán, antigo aliado de Rufinus. Xoán acollería cos brazos abertos a
alguén coa recomendación de Melania e que lle fixera revivir os seus contactos
cos occidentais durante os debates sobre Oríxenes
durante os anos 390s. tamén pode que Pelaxio xa tivera vellas rivalidades con Xerome durante a estancia deste en Roma
alá por 383-5. Un Pelaxio tería sido quen escribiu contra Jovinianus (393), onde Xerome era criticado. En todo caso a
presenza de Pelaxio reaviva as tensións políticas entre Xerusalem e Belén de
anos anteriores.
tamén están en
Palestina dous antigos bispos galos: Heros
e Lazarus. O primeiro fora
partidario de Constantino III. Foron
dous dos máximos acusadores de Pelaxio en Diospolis.
a tranquilidade
relativa de Palestina estaba véndose alterada pola chegada de peregrinos
forzosos de occidente coma consecuencia da presenza das tribos bárbaras en
Italia e as provincias occidentais. Xerome
conta unha interminable ringleira de destitutos e desposuídos chegando ás
portas do seu mosteiro en Belén ('occidentalium fuga et sanctorum locorum
constipatio') – constantemente interrompendo o seu traballo nos Comentarios sobre Ezekiel, e obrigándoo
a traballar polas noites mentres adicaba o día a atendelos. Os recén chegados
eran de toda condición, moitos nobres.
nace Maioriano, fillo dun
egipcio, Domninus, anteriormente
empresario e logo domesticus de Aetius. Tivera éxito nos negocios e
gañara a confianza do xeral, logrando logo un posto na administración fiscal.
Balconio, bispo de Braga (ata 448),
pro-suevo, tenta reconciliar as relacións entre suevos e os hispanos, formando
deste xeito un contrapunto á actitude de Hydacio.
Ningún comentario:
Publicar un comentario