405

miscuentinos.blogspot.com

consulado de Estilicón e Antemius. O segundo, sucesor de Aureliano, manterá a súa influencia sobre o emperador ata 414. Faría pouco para reverter a progresiva secesión entre as dúas pars do imperio. Nembargantes, Estilicón desexaría todo o contrario pero os problemas amontóanselle.

Estilicón ordena a destrución dos libri sibyllini alegando que as profecías que contiñan se estaban a empregar para minar o seu goberno.

durante o inverno unha mestura de tribus e pobos xermánicos (moitos ostrogodos), procedente de Rhaetia, invade o norte de Italia baixo o mando de Radagaiso. Estilicón lanza unha campaña contra eles. A gravidade da situación manterao ocupado, o que provoca a desatención fronte a outras ameazas.

Alarico retoma o mando en Illyricum, a instancias de Ravenna. En principio semella que existe entendemento con Estilicón. Sería continuación dos plans de incorporar esta zona á pars occidentis. Esta planificación fracasou, houbo rumores da morte de Alarico, xurdiron problemas en Gallia e usurpacións en Britannia. Todo isto fixo que o contixente godo reiniciara os sacos na zona.

dende o exilio Xoán Crisóstomo envía hordas de monxes vestsidos de gris e armados con mazas e barras de ferro a destruír os "ídolos" de todas as cidades de Palestina.

Melania a Vella volvera a Roma para evitar que a súa familia caera "nas malas ensinanzas, a herexía e o mal-vivir"; quere ocuparse de que a súa neta (Melania a Nova), que está a considerar seguir o seu exemplo, non sexa vítima das influencias do amigos de Xerome en Roma.

o apoio concedido por Palladius a Crisóstomo lévao a Italia en busca de axuda. En Roma frecuenta o círculo de Melania.
Coñece a Turcius Apronianus, que fora patrón de Rufinus e pagara e patrocinara as súas traducións de Oríxenes, Basilio e Gregorio Nacianceno; é significativo, en vista das tensións en Palestina, que Apoloxía contra Xerome tamén fora adicado a Apronianus, quen sabe da correspondencia entre Xerome e Pammachius.
A muller de Apronianus, Avita, sobriña de Melania, tamén recibía as obras de Rufinus. As estreitas relacións entre estes personaxes confírmaas unha subscrición que nos chega en dous manuscritos da tradución de Gregorio que Rufinus fixo para Apronianus: testemuña que a copia transcribiuse a partir do texto que a propia Melania tiña en Roma.
Palladius tamén frecuenta a Melania a Nova e o seu marido Pinianus na villa que teñen na vía Apia, alonxados da cidade, onde practicaban unha "vida virtuosa".

Rufinus, que volvera do monte dos Olivos en 397, ocupábase de traducir obras eclesiásticas do grego ao latín: o corpus pseudo-Clementino, coleccións de lendas (de especial interese no oeste) en relación a Pedro e Clemente de Roma. Entre outras, as Recognitiones, que traduciu para Gaudentius, bispo de Brescia. Prometera este traballo a Silvia, que morrera antes de poder el completar o traballo. O bispo "herdaría" a petición. Esta Silvia podería ser cuñada do prefecto do pretorio.

a diócese de Hispania non tiña apenas presenza militar significativa. A reorganización administrativa de Diocleciano na zona tiña sentido para previr ameazas dende o sur, non dende o norte.

31 de decembro; a crónica de Próspero reza: "Arcadio VI et Probo. Wandali et Halani Gallias traiecto Rheno ingressi II k. lan". Gregorio de Tours describe en liber historiae francorum a penetración de continxentes bárbaros aproveitando que o Rhin está xeado e que as defensas de Moguntiacum son case inexistentes.

A razón da acumulación dos contixentes bárbaros é obxecto de controversia. Estarían á espera dunha oportunidade que finalmente chegou: as defensas do limes foran debilitadas para reforzar as campañas contra Alarico dos anos precedentes e a máis recente ameaza de Radagaiso sería unha axuda adicional para os novos invasores.
participarían na incursión grupos alanos, o dirixido por Goar e o de Respendial, os vándalos asdingos dirixidos por Godixisel, os vándalos silingos e varios grupos de suevos. A procedencia é difusa inda que se identifica os alanos cos que establecera Teodosio I na Pannonia en torno a 380.
Os francos (quizás foederati) establecidos na beira occidental do río tentaron facer fronte á ameaza e conseguiron matar a Godixisel. Á defensa do limes tamén contribuíron outros grupos alanos.
Gregorio conta que cando Godexisel caiu en batalla contra os francos o seu grupo estivo a punto de ser exterminado se non fora pola resposta do grupo alano de Respendial, que derrotou os francos, "inda que o grupo de Goar cambiara de bando e se aliara aos romanos." Non queda claro se Goar alcanzou un acordo para non loitar ou o fixo activamente en apoio dos francos. Pero a realidade é que a coalición de forzas de vándalos, alanos e suevos superou os francos e cruzou o limes e pasou a Gallia.