o león do sol

Ballista mirou o deserto e a sementa dende a Torre da Desolación. A franxa de terra arada estaba ocupada polo exército de Odenathus. No deserto a nada, o deserto absoluto.

De levar unha simple túnica, coa brisa, case ía frío aquí arriba. Calgacus axudáralle a quitar a impedimenta. Inda que xa o fixeran antes, foi duro despedirse do vello caledonio, moi duro. Case unha vida de afecto sen palabras. Calgacus preguntáralle se non ía ver os nenos. Ballista dixo que non. Non tiña carraxe. Dilles que os quere. Dillo a ela tamén.

O vello marchou sen replicar.

Arriba na torre, Ballista esperara. Calgacus precisaba tempo para coller os cabalos e a roupa. O sol arrastrárase polo ceo. Finalmente, chamara un pretoriano para que levara unha mensaxe a Quietus.

Antes de marchar, Calgacus déralle as cousas. A mellor capa negra estaba aos pés de Ballista. Os útiles de escritura nas mans. Debía escribir algo. Unha carta aos nenos e a muller? Dependendo de cómo foran as cousas, sería terxiversada e usada en contra deles. Escribiu, “Legio III Felix”. Logo rachou do rolo a fina tira de papiro coas palabras e enroscouna nos dedos.

Ballista, co estilo nunha man e o anaco de papiro na outra, apoiouse nas ameas e tentou calmar a súa cabeza. As Norns teceran o seu destino. A duración da súa vida e o día da súa morte tiña sido fixada había moito tempo. Nada que puidera facer o destecería.

A súa mente non acougaba. Percorríana demasiadas preguntas, empurrando unhas contra outras. Viría Quietus? O máis probable – o cebo era a traizón, toleaba coa traizón. Chegara Maximus a Palmyra? Levárao Haddudad ata Odenathus? Crera o León do Sol a carta de Ballista? Estaba Maximus agora alí fóra mirando esta mesma torre dende algures no campamento? Non había forma de saber. Salvaría Calgacus os nenos e a Xulia? Sobre isto, o máis importante, sentíase estrañamente tranquilo. Non dubidaba de que Calgacus se desfaría do carcereiro e os seus axudantes. Por suposto Castricius poñeríaos a salvo a través da porta poterna. Haddudad debía á familia de Ballista todo tipo de hospitalidade. Case sorriu ao pensar en Julia e Bathshiba xuntos. E que pasaría con el, fracasaría ou sairía airoso?

E cando pasara todo, entón que? Había un alén? Os cristiáns semellaban certos diso. Mantíñaos a flote no encontro co aceiro e o lume. Ballista vira a resolución demente que lles daba. Pero non lle atopaba sentido. A resurrección do corpo – que parvada. Por que ía querer alguén volver vello e enfermizo, atormentado pola dor do que fora que te matou? E se tiveras elección, como funcionaría? Quererías ter trinta anos. Quererías estar coa muller de vinte anos a que querías daquela. Pero os teus fillos inda non terían nacido, e tamén quererías vivir con eles. En canto á muller, quizás o pasaría mellor con outro. Tería que ser un deus transixente para darlle a cada cristián o seu propio ceo.

O Valhalla ancestral de Ballista semellaba unha opción moito mellor: esa excitación que fai suar as palmas cada día antes da batalla. Sufrías dor pero logo as feridas sandaban milagrosamente, había festa cada noite – comida, bebida, poesía, amizade, e logo, cando as estrelas daban voltas no ceo sen fondo, o amor das mulleres. Pero incluso aquí, xurdían problemas, como O Malvado. Na nenez de Ballista, non houbera rastro de libros no salón do Pai Todopoderoso. Pero agora, sen ler, sería unha existencia estéril. E os nenos – non habería certeza de que estarían con el. E estar sen eles sería moito peor que perder todos os libros do mundo. Vinte e tres invernos no imperium cambiárano. Os nenos cambiárano.

Doulle fame. Chamou un pretoriano para que lle trouxeran algo de pan e queixo, e tamén algo de xamón. Despois de marchar o home, decatouse de que podería ser difícil conseguir xamón nunha cidade onde os nativos semellaban non comer porco. Inda así, os soldados romanos nunca tiveran sona pola súa sensibilidade con outras culturas.

Non ben tiña chegado a comida, xamón e todo, cando apareceu a cabalgata de Quietus pola rúa abaixo. O emperador traía vestimenta oriental e estaba acompañado por vinte cabaleiros emesanos suntuosamente ataviados.

Ballista comía cando o pretoriano trouxo un par de soldados. Rexistraron o norteño con tanta impertinencia como puideron. Quitáronlle a comida, apalparon a capa e os útiles de escritura coma se sospeitaran algo, e inspeccionaron meticulosamente a minúscula zona de combate por se houbese nalgures un arma agochada. Satisfeitos, un deles volveu escaleiras abaixo. Nin o outro nin o pretoriano lle quitaban ollo.

Ao emperador levoulle algo de tempo subir ata a cima da torre. Cando apareceu, estaba sen alento, apoiado no brazo dun oriental. Seguíaos outro pretoriano.

Apenas había sitio para que Ballista fixera a proskynesis.

Quietus afastouse do soldado. Os catros homes armados apertábanse na cima das escaleiras. Había só algo de espazo para o emperador e o seu prefecto do pretorio.

“Érguete.” A voz de Quietus amosaba mal xenio. “Mellor será que isto sexa certo.”

Cando Ballista se puxo en pe, colleu o anaco de papiro e o estilo. “Non podería selo máis, dominus.” Estirou a man co papiro retorto.

Quietus desenrolouno e leu. “O mensaxeiro dixo que dispararon isto sobre a muralla atado a unha frecha. É a identidade da unidade que desexa pasarse ao noso bando.”

“A primeira unidade que desexa prostrase ante a túa clemencia. Haberá outras,” dixo Ballista. “Ten sentido que sexa a Legio III Felix. Unha vexilatio da unidade xa te sirve.”

“E ti acordaches un sinal para confimar isto co arqueiro?”

“Debo axitar unha capa negra dende esta torre. Se se move unha capa semellante dende as liñas de asedio, a Legio III entrará na cidade pola Porta de Palmyra esta noite.”

texto orixinal

SIDEBOTTOM, Harry: Lion of the Sun. London: Penguin Books, 2011; pp. 382-285