 |
| Fernando VI |
229. Fernando VI (1746 –
1759). A Filipe V
sucedeulle o seu segundo fillo Fernando
VI, un dos monarcas máis bos, nobres e pacíficos que ten tido a nosa
Patria.
Dedicou toda a súa atención a fomentar a cultura e
os intereses materiais do país. Nesta obra de reconstrución nacional,
auxilioulle poderosamente o seu gran ministro o Marqués da Ensenada, baixo cuxa administración se fundaron os
Pósitos ou almacéns de trigo para facilitar a sementeira a labregos pobres;
creáronse os Montes de Piedade nas
grandes capitais para matar a usura; e abríronse canais, construíronse camiños,
creáronse non poucos centros de ensino, e fomentáronse de gran maneira a
agricultura, a industria e o comercio.
230. Pasamento de Fernando
VI. Fernando VI, de
carácter melancólico, sufriu un golpe moi rudo ao perder á súa esposa Dona
Bárbara de Braganza; retirouse nun castelo, e morreu, deixando lembranza
imperecedoira do seu breve reinado.
 |
| marqués da Ensenada |
231. Carlos III (1750 –
1788). A Fernando VI
sucedeuno seu irmán Carlos III, rei das Dúas Sicilias, cuxa coroa abdicou no
seu fillo Fernando.
Pronto se gañou Carlos III a simpatía dos
españois, pois as súas medidas e disposicións foron ben recibidas.
232. Desacerto de Carlos
III. Foi un desacerto de
Carlos III o ter asinado un tratado con Francia, que se chama Pacto de Familia, polo que España se viu
envolta en dúas guerras, contra Inglaterra e Portugal.
As flotas inglesas apoderáronse da Habana e de
Manila, que foron recuperadas a cambio de a Florida, perda que Francia
compensou cedendo a España a Luisiana Meridional. Como resultado da segunda
guerra recuperamos a Florida e a illa de Menorca, que inda conservaba
Inglaterra, a illa de Fernando Poo e demais posesións no Golfo de Guinea, que
pertencían a Portugal.
233. Beneficios do reinado
de Carlos III. Carlos
III, durante a paz, levantou grandes edificios en Madrid e provincias;
traballou sen cesar pola riqueza pública; protexeu a cultura e moitas
industrias, e fomentou a mariña, que chegou ao seu maior poderío.
 |
| Carlos III |
234. Motín de Esquilache
(1776). Esquilache, ministro de Carlos III,
tentou prohibir o uso da capa longa e o sombreiro chambergo, o que non puido
conseguir, pois o pobo amotinouse e puido conseguir que o rei o destituíra e
desterrara.
235. Expulsión dos xesuítas
(1767). Téndolles
atribuído aos xesuítas – tal vez a suxestión de Aranda – ser instigadores do
motín de Esquilache – o que, naturalmente, non se puido comprobar – e receoso o
rei do prestixio que adquiríaa a Compañía de Xesús, fundada por Ignacio de Loiola,
por ter producido tantos homes eminentes e posuír gran influencia, decretou a
súa expulsión e confiscación de bens. Esta inxusta medida foi un dos primeiros
síntomas da infiltración en España das ideas revolucionarias e afrancesadas.
236. Xuízo acerca do reinado
de Carlos III. Carlos III
preocupouse da riqueza do país e fomentou canto puido o ensino, a agricultura,
a industria, as ciencias e as artes.
a "súa" historia de España
Ningún comentario:
Publicar un comentario