436

icono oriental coa representación de
Melania a Nova

Isodorus e Senator, cónsules.

os hunos presionan cada vez máis aos xermanos. Gundicaro morre en combate contra Atila e é sucedido polo seu fillo Gundioco, quen é derrotado por Aetius e negocia con él ofrecéndolle o seu apoio contra os hunos a cambio de novas terras.

Aetius pode conter os francos nun territorio reducido.

Teodorico I inicia operativos entorno a Narbo. Isto inicia un conflito prolongado contra os romanos inda que se ignora o detonante.

en China, o rei T’o-pa T’ao anexa o reino Pei Yen.

Hydacio (“Hierosolymis Iuuenalem episcopum paresidere Germani prebyteri Arabicase regionis …”) descoñece que en Efeso se discute o nestorianismo; nunha entrada posterior na que xa fala de Nestorio, chámalle “herexe ebionita”, sen mencionar os detalles reais do problema. Ata anos máis tarde non se coñecen directamente os documentos relativos a esta polémica (450) e inda así non parece que Hydacio salga do seu erro, xa que segue a falar do “herexe ebionita” e tamén llo chama a Eutiques, monofisita. Tranoy considera que entre os documentos chegados figuraba a correspondencia entre Nestorio e Cirilo, o manifesta a tardanza en coñecer de primeira man en Hispania os detalles dos acontecementos na zona oriental do imperio.

Teodosio II decide relegar a Nestorio más lonxe, ao oasis de Ibis, no deserto libio. O illamento parecía garantía de silencio. Una incursión de pobos árabes permítelle buscar refuxio en Panópolis, pero unha nova disposición do prefecto recluíuno nos confíns da Tebaida. A condena ao silencio e a marxinación xeográfica no ocasionaron o efecto buscado: dende o exilio escribiu unha Apoloxía (o Tragoedia) segundo se deduce da Historia Eclesiástica de Evagrio. Pero a súa verdadeira e polémica defensa persoal e teolóxica aparece contida no autobiográfico Libro de Heráclides, en grego, pero conservado en siriaco e transmitido con interpolacións.

Gunabhadra traduce o Srimala Sutra budista ao chinés.

Melania a nova chega a Constantinopla en fin de ano chamada polo seu tío Rufius Antonius Agrypnius Volusianus, o último dunha antiga liñaxe pagán, prefecto do pretorio e intermediario da corte occidental en relación ás delicadas negociacións que precederon o casamento de Valentiniano III e Eudoxia, filla de Teodosio II. Viaxaban facendo uso do cursus publicus, pero inda así foron precisas todas as súas pregarias no martyrium local en Tripoli para que un funcionario proporcionara as monturas necesarias para todo o grupo (a pesar das leis que permiten a presenza de compaña durante unha viaxe oficial).

recibiuna no pazo imperial Lausus, protector de Palladius e de novo praepositus sacri cubiculi, “como correspondía a un home da súa disposición virtuosa,” e coa mesma admiración pola devoción ascética que o levara a solicitar de Palladius unha historia de homes santos: a pesar das súas riquezas e posesións luxosas, as oracións de Lausus foran buscadas por Palladius como as do “máis fervente servo de Cristo”, que mantiña o “medo do Señor” entre os costumes mundanos da corte. Este home amante do ascetismo fora, sen embargo, chave nas manobras políticas necesarias para apartar e defenestrar a Xoán Crisóstomo e Oríxenes. Para el, como para Palladius, ascetismo e implicación política eran inseparables.

en contraste Melania pasara vinte anos de vida monástica no Monte das Olivas. A súa entrada nos círculos cortesáns da capital non foi a dunha funcionaria pública, senón a heroína ascética procedente dos lugares sagrados. As visitas ás familias senatoriais foron as dunha conselleira espiritual, mentres que para o emperador e a súa familia era fonte de “edificación”.