529

familiaromana.blogspot.com

Decius, cónsul único.

febreiro, 6: máis de catro anos logo da morte do seu predecesor (Ahkal Mo’ Nahb I) exerce como ajaw de Palenque K’an Joy Chitam.

o ‘código de Xustiniano’ (12 tomos con 4562 leis) está finalizado e constituirá a referencia xurídica dos séculos seguintes; é conservador, axústase ás tradicións. Facilita a manumisión dos escravos e a venda de terras, protexe viúvas e nenos. Por outra banda, o sacrificio a deuses pagáns supón pena de morte e os conversos ao cristianismo que recaen no paganismo son condenados á decapitación. Aos xudeus prohíbeselles tratar de converter cristiáns ou telos como escravos.

Xustiniano inicia un programa de construcións militares para reforzar a seguridade dos territorios imperiais: numerosas prazas fortes ou pequenos poboados fortificados nas fronteiras; tamén se reforzan as infraestruturas xa existentes. Procopio de Cesarea ofrece unha descrición que menciona centos destes postos de fronteira. Normalmente eran de planta cadrada ou rectangular, podendo medir 40/300 (Tebessa, Alxeria) inda que poucas veces pasaban de 60/80; os muros podían ter entre un e tres metros de espesor e, ás veces, ata 8 de altura, e a distribución do recinto – onde non faltaba unha igrexa – podía, na súa maioría, ser parecido (con excepción como Qasr Ibn Wardan – Siria, 564).

Xustiniano somete unha revolta de samaritanos dirixida por Julian ben Sabar en Belem, na que morren 20000 persoas. A basílica da Natividade resulta destruída e o emperador ordena restituíla.

(data precisa sinalada por Teófanes (Chronographia, "ad annum mundi 6022"), Xustiniano ordena unha persecución dos herexes e pagáns de Constantinopla, da que foron vítimas ilustres cidadáns da capital.

Xustiniano decreta unha medida que retira aos pagáns a facultade de ensinar: esta disposición debe entenderse como un intento por parte de Xustiniano de terminar cos influxos da filosofía pagá na propia corte, xa existente en época de León I (Xoán Malalas, chronographia, XIV, 369-370), motivou clausura temporal da escola filosófica de Atenas. Moitos filósofos acaban asentándose en Persia (Simplikios).

sen embargo, o desenvolvemento da actividade en Alexandría non se ve afectado.

Xoán o Gramático escribe en Alexandría de aeternitate mundi contra proclum en contra dun asunto esencial da filosofía pagá: a idea da eternidade do mundo, pero especialmente coa idea de refutar un escrito perdido de Proclus, ao que o Léxico da Suda da os títulos de XVIII procli argumenta (de aeternitate mundi) e de argumenta XVIII contra Christianos. Un elemento interesante da obra de Xoán é a súa datación, pois no propio texto indícase que se escribiu en 245 da ‘era de Dioclezio’ (ano 529 aD). Xoán tenta demostrar a ortodoxia do ensino superior en Alexandría, para así asegurar a súa continuidade, en vista dos acontecementos en Atenas.

Xustiniano tolera a escola filosófica en Alexandría esencialmente para conservar o orden público. Durante este século a fama de levantiscos dos alexandrinos non diminúe: Xoán de Éfeso (Hist. Eccl., 1, 17 e 43) di que son unha horda de bárbaros, directamente inspirada por Satán. Evagrio Escolástico (Hist. Eccl., 11, 8), máis realista, di que nos seus motíns se deixan arrastrar polo último en chegar, sen reparar no pretexto. O odio dos alexandrinos contra a autoridade imperial ten antecedentes sanguentos sen importar a relixión dos amotinados.

Xustiniano quere protexer as remesas anuais de trigo exipcio que parten desde Alexandría, a modo de imposto. Así compréndese tamén que durante estes mesmos anos Timoteo IV, patriarca de Alexandría, contrario a Calcedonia, siga no seu posto.

Bieito de Nursia, no deserto de Subiaco, adquire sona de santo e acoden a el numerosos seguidores, que organiza en doce mosteiros de doce membros cada un. a súa comunidade entra en conflito con Florencio, sacerdote dunha igrexa cercana. Bieito decide trasladarse a Montecassino, onde funda un enorme mosteiro, ao sudeste de Roma, no solar dun antigo templo pagán. Redacta un regra que non tarda en ser adoptada por outros mosteiros; aparece así a orde Beneditina. A regra obrigaba á obediencia, a pobreza e a castidade, pero desalentaba o ascetismo inútil. Bieito non quería mendigos, inspirábaos a traballar, nos campos ou en labores intelectuais. A disciplina era férrea, o abade era elixido de por vida e a súa autoridade era absoluta. Cada mosteiro tiña que ser autosuficiente e ser refuxio para a laboriosidade e o saber.

continúa a guerra contra Persia. En xeral, os persas acostumaban gañar as batallas (exércitos máis numerosos) por iso os romanos evitábanas, construían fortalezas doadas de defender e esta estratexia contribúe a estabilizar a fronteira.

sínodo de Orange, onde resulta condenado o semi-pelaxianismo, entre outras decisións. Apróbase a doutrina do pecado e graza proposta por Agostiño, pero sen aprobar a predestinación absoluta que el defendía.

al-Harith ibn Jabala (Flavius Arethas o Coxo nas fontes gregas), segundo rei dos Ghasánidas.

tribos árabes da etnia Kinda penetran en Mesopotamia e conquistan Hira.

Amalasunta recibe unha delegación do consello aristocrático godo que a urxe a que Atalarico (13 anos) reciba unha educación que lle ensine a ‘montar, practicar as armas, e ser endurecido, non convertido nunha rata de libros’.

morren Baderico (rei dos turingos), Teodosio o Cenobiarca (monxe e fundador do mosteiro de Teodosio) e Yuan Hao (príncipe imperial de Wei Norte).