seica existen cinco manuscritos que recollen o cronicón de Idácio de Chaves.
o primeiro é coñecido como manuscrito
B (berolinensis phillipps), do IX,
na Biblioteca Nacional de Berlín. está escrito en pergameo (21x30 cms). ademais
contén as crónicas de Eusebio de Cesarea
e Xerome e os fasti, atribuídos tamén a Idácio. contén algunhas correccións tanto
no seu corpo como nas marxes. Theodorous
Mommsen indica que dous escribas diferentes fixeran correccións na crónica.
a pesar das intervencións é considerado o manuscrito máis fiel ao texto
orixinal e tamén o que ten máis credibilidade para os investigadores e
especialistas en paleografía. Mommsen editou o texto a partir deste códice e
utilizouna na súa monumenta germaniae historia.
o segundo é o manuscrito F (pseudo-Fredegarius), do VIII, na
Biblioteca Nacional de París (23,5x13,8 cms).
outros dous, os manuscritos españois, pertencen ao mesmo grupo, os manuscritos H. son apenas dous
epítomes, redactados mediante abreviaturas sobre o texto orixinal.
o manuscrito Hm, deriva dun
outro perdido en Alcobaça, do XII, na Universidade de Madrid. o segundo é do
XVI, redactado a partir doutro perdido en Osana, na Biblioteca Nacional de
Madrid.
o último é o manuscrito M,
probabelmente do XI ou XII, na Biblioteca Universitaria de Montpellier. contén
a chronologia ab adamo usque ad conradi
mortem, e o texto de Idácio comeza a usarse a partir das últimas liñas do
folio 100.
estes manuscritos serviron de base para
as diferentes edicións do texto da crónica a partir do XVII.
no XVII un serie inicial de edicións foi
feita a partir de fragmentos do manuscrito F:
-H. Canisius, 1602
-J. Scaliger, 1606
-A. Schott, 1608
a partir do manuscrito B:
-L. Sanllorente de Cornue, 1615, en Roma
-P. Sandoval, 1615
-J. Sirmond, 1619, en París
a partir da versión de Sirmond:
-A. Duchesne, 1636
-maxima bibliotheca ueterum patrum, 1677
-J. Sáenz de Aguirre, 1694
no XVIII:
-M. Bouquet, 1738, en París
-E. Flórez, 1749, en Madrid
e tres traballos sobre o texto:
-T. Roncalli, 1787, en Padua
-A. Galland, 1788, en Venezia
-C. Roesler, 1798, en Tübingen
no XIX e inicio do XX:
-X. de Ram, en 1845, en Bruxelas
-J.P. Minge, na patrologie latine (que utiliza a A. Galland & X. Ram)
-V. de la Fuente, en 1783, en Madrid
-Th. Mommsen, en 1894, en Berlín
dúas traducións ao castelán:
-L. García del Corral, en 1886
-Marcelo Macías, de 1898 a 1909
-R. Grosse, en 1947.
-Alan Tranoy, en 1974, en París
Marcelo Macías e Pablo C. Díaz fan sendas enumeracións e
críticas de edicións.
sobre Marcelo Macías, Díaz comenta que é un traballo parcial, que se
refire apenas ás pasaxes que gardan relación coa Callaecia e os suevos, e apareceu no Boletín de la Comisión Provincial de Monumentos de Orense a finais
do XX.
sobre Alan Tranoy, Díaz resalta
que, a pesar de nom ter sido realizada unha crítica ao texto, a edición conta
cun segundo volume de comentario histórico de grande valor.
sobre a edición de José Cardoso,
de 1982, afirma que tamén carece de texto crítico, ademais de basearse no
traballo de Tranoy.
Díaz apunta que houbo que esperar a 1993, para ter unha edición
realmente crítica do texto, por man de Richard
W. Burgess, inda que a tradución ao inglés é moi discutíbel.
con posterioridade aparecen dúas traducións ao galego por man de José Antonio López Silva e César Candelas Colodrón, as dúas en
2004; sendo a primeira destacábel tanto pola súa calidade como polo seu contido
crítico.
@xindiriz
xindiriz@gmail.com
tomado de MEDEIROS GAZOTTI, DANILO que todos os suevos regressem a sua autoridade règia: a construçao de uma identidade monárquica sueva no durante o século V
Ningún comentario:
Publicar un comentario