 |
| mapa de Lattré e Bonne publicado en París en 1783 |
honorio (395-423)
constantino iii* (407-411)
constante ii* (409-411)
máximo* (409-411, 418-421)
priscus attalus* (409-410, 414-415)
jovinus* (411-413)
sebastianus* (412-413)
constancio iii (421)
xoán primacerius (423-425)
valentiniano iii (425-455)
petronio máximo (455)
avitus (455-456)
maioriano (457-461)
libio severo (461-465)
antemius (476-472)
olibrio (472)
glicerio (473-474)
xulio nepote (474-480)
rómulo augústulo (475-476)
case todos estes homes, excepción feita quizás de Constancio iii, Maioriano ou Antemius, non toman as decisións cruciais nin teñen capacidade para facelo, en mans de xerais ou conselleiros.
a multitude de usurpadores, sobre todo durante Honorio, que tentan competir polo poder indica a febleza da autoridade central. curiosamente, case todos son derrotados e as súas cabezas mostradas coma trofeo nos muros de Ravenna; sen embargo, este esforzo e as loitas entre romanos producen a aceleración das forzas centrípetas e unha influencia cada vez maior dos continxentes "bárbaros" que penetran e se asentan no territorio imperial, case sempre grazas a foedus cun dos bandos romanos na contenda. ao final o seu apoio faise crucial.
a autoridade formal é cada vez máis ficticia. a real está en mans de xefes militares, romanos ou de orixe xermana. pero só sobre territorios concretos, non sobre a totalidade da pars occidentalis. así, personaxes tan importantes coma Ricimer, magister militum de orixe sueva que exerce o poder dende 456 ata a súa morte en 472, só ten autoridade case exclusivamente sobre Italia.
finalmente, un xeral de orixe bárbara decide que non precisa ningún emperador para exercer a súa autoridade e envía as insignias imperiais a Constantinopla; era Odoacro, en 476.
os nomes sinalados cun * non son recoñecidos en todo o imperio, usurpadores, tyranni
Ningún comentario:
Publicar un comentario