595

'non angli, sed angeli'
commons.wikipedia.org

xaneiro, 1: Gregorio I reprocha ao patriarca de Constantinopla que se proclamara ‘patriarca ecuménico’.

febreiro, 28: asemblea de Colonia, onde Childeberto II ordena que as decisións tomadas nas asembleas de marzo precedentes sexan transcritas; publica un edicto que modifica a lei sálica.

primavera: terceira campaña de Priscus, quen dirixe unha forza de refresco que segue o Danubio ata Novae para socorrer Singidunum, asediada e saqueada polos avaros e abandonada cando se acercan as forzas imperiais.

primavera: Wendi ordena confiscar as armas en posesión de particulares, que deben ser destruídas; a única excepción afecta as provincias de fronteira.

verán: os avaros atacan a Dalmacia.

(suposta) anécdota ‘laudatoria’ sobre Gregorio I: pasa diante dun posto de venda de escravos e ve un grupo de mozos fermosos e de longos cabelos louros; pregunta de onde son, ‘anglos’ e replica ‘non angli, sed angeli’. De aquí partiría o seu interese por ‘evanxelizar’ a ‘angla terra’ (Britannia pasa a ter unha denominación alternativa), misión que encomenda a Agostiño de Canterbury.

xuño: Agostiño de Canterbury sae de Roma acompañado de monxes beneditinos a Britannia, a ‘cristianizar’ a Aethelberht e Kent. Leva cartas para os bispos e acompáñanos intérpretes francos.

agosto, 12: Gregorio I dirixe a carta ‘o quam bona’ sobre a simonía ao bispo Virxilio de Arelate.

Childeberto II guerrea contra os varnos, que se rebelan en Turinxia e son practicamente aniquilados (non volven aparecer nas fontes escritas).

setembro, 2: morre Xoan IV, patriarca de Constantinopla, logo de mediar sen éxito cos monofisitas.

Muhamad casa con Khadija.

outubro: Childeberto II morre; súa nai Brunequilda tenta asumir o poder como rexente dos seus netos, Teodeberto II e Theuderico II.

os lombardos saquean Terracina, importante punto de apoio militar bizantino.

Gaidoaldo, duque de Trento.

Bernicia conquista o reino britano de Hen Ogledd (‘o vello norte’), nos Penines. O rei Dynod Bwr morre na loita e a súa familia foxe a Powys.

Supratisthita Varman sucede a seu pai Susthita Varman como rei da dinastía Varman en Assam (NE de India).

iníciase a construción da ponte Zhaouzhou (‘ponte de paso seguro’) na provincia Hebei durante a dinastía Sui.

K’inich Hix Chapat, soberano da cidade maia Toniná.

Heraclio acompaña a seu pai (Heracilo o vello) ou visítao cando este é magister militum per Armeniam. O que ve e aprende serviralle no futuro; perfecciona a súa educación literaria: probablemente é bilingüe (grego e armenio).

carta de Liciniano de Cartaxena a Vicente de Ibiza, proba do mantemento do bispado da illa; este feito e o elevado número de edificios relixiosos en Mallorca e Menorca probaría que tamén permanecían bispos alí durante a presenza bizantina.

a carta de Liciniano responde a unha previa de Vicente non conservada; Vicente informáralle da que lle chegara una ‘carta caída do ceo’, escrita por Cristo, que lera no púlpito, e na que se exhortaba a gardar o domingo, do mesmo xeito que os xudeus gardan o sábado; isto é, sen realizar ningún tipo de traballo, nin viaxe, …

Liciniano non concorda con Vicente e amoéstao por ter dado crédito a tal cousa, indicando cal debe ser o comportamento dos fieis en domingo: traballar como de costume e non dedicarse a “bailar, danzar e retorcer de mala maneira os membros que Deus formou harmoniosos e cantar cancións lixeiras que excitan a lascivia”.

da carta podemos deducimos: 1/ os bispos de Baleares están vinculados á sé metropolitana de Cartaxena durante a soberanía bizantina (carácter amoestador de Liciniano); 2/ a credulidade de Vicente testemuña a escasa formación doutrinal e teolóxica do clero das illas; Liciniano queixarase posteriormente a Gregorio I de que lle era imposible atopar xente apta para o sacerdocio, só atopaba bígamos e xente que non sabía máis que o ‘painoso’; 3/ o carácter xudaizante da carta ‘caída do ceo’, procedente de Ibiza, vólvenos a falar da xudería balear, que estaría en boa convivencia coa comunidade cristián, situación que mudará no s. VII en conxunción coa ameaza islámica, de que se lles ve como colaboradores.